Tijd - heb je even?

Hoe kan het dat een jaar uit mijn studententijd eindeloos leek?

Het is een vraag waar ik laatst mijn hoofd over brak en waarop ik hard naar een antwoord op zoek was. Die zoektocht door Google en literatuur leverde me een paar mogelijke verklaringen op.

Oké, eerst de wiskundige verklaring. Claudia Hammond, psycholoog aan de Britse University of Sussex, beschrijft een aantal theorieën in haar boek ‘Supersnel slow motion’. Eén daarvan is gebaseerd op pure wiskunde. De gevoelsmatige tijdsduur van een jaar hangt af van zijn lengte ten opzichte van de totale levensduur van een persoon dat moment. Voor een 18-jarige is een jaar een achttiende van zijn leven. Voor een 56-jarige is dat een zesenvijftigste van zijn leven. Daarom duurt een jaar voor een 18-jarige lang, en is een jaar voor mij zo voorbij.

Hm, de pure wiskundige verklaring vind ik om eerlijk te zijn geen lonkend perspectief...

Door anderen heb ik me laten vertellen dat de tijd op de klok niets zegt over de tijd die verstrijkt in ons brein - de gevoelsmatige tijdsduur. Die laatste is relatief. Hedderik van Rijn, hoogleraar neuro- en cognitiewetenschappen aan de Rijksuniversiteit Groningen, geeft de verklaring: “(…) Hoe meer spannende, gedenkwaardige momenten je meemaakt, hoe langer de tijd achteraf voor je gevoel duurt.”

Kijk, dat spreekt mij meer aan!

Als jongvolwassene doe je veel eerste ervaringen op. Je gaat in een nieuwe omgeving studeren, je verlaat het ouderlijk huis, je moet zelf leren koken, je krijg misschien je eerste serieuze relatie, en je begint aan je eerste grote-mensen-baan. Nieuwe ervaringen maken indruk. En dat zorgt ervoor dat herinneringen diep in je geheugen gegrift staan. En hoe meer herinneringen je hebt aan een tijd, hoe langer die lijkt te hebben geduurd.

Herken je dat?

Ik wel!

Natuurlijk staan meerdere eerste ervaringen in mijn geheugen gegrift. Mijn eerste serieuze baan waarin ik in het begin vooral probeerde niets fout te doen, mijn trouwdag, de aankoop van mijn eerste huis, de heftige emoties bij de geboorte van mijn kinderen en het enorme gevoel van verantwoordelijkheid dat me daarna overviel. Maar niet alleen leuke eerste ervaringen. Het overlijden van mijn vader was nog zo’n gebeurtenis waarin de tijd stilstond - die week was oneindig lang.

Ook de afgelopen maanden waren voor mij zo’n memorabele periode – in positieve zin. Die maanden stonden namelijk in het teken van de oprichting van Mr. Keating. Mijn meest spannende eerste ervaring sinds jaren, moet ik bekennen. Waarom? Omdat ik volledig op mezelf was teruggeworpen. Na bijna tien jaar als directeur bij een bedrijf gewerkt te hebben, moest ik mezelf opnieuw uitvinden voordat ik een volgende stap kon maken. Ik ging van onzekerheid en twijfel naar langzaamaan meer richting en ontbrandende ambitie. Het was prachtig om te zien hoe na dat eerste begin de contouren van mijn eigen bedrijf langzaam duidelijk en concreet werden. Eerst alleen, maar daarna met de support van vele mensen uit mijn netwerk en van (oud-) opdrachtgevers. Zo kwam Mr. Keating echt tot leven! Een mijlpaal die ook de start van de samenwerking met Monique en Henno markeert.

Hoe snel de tijd zal gaan? Dat zal de tijd leren 😉 Maar dat ik sta te popelen om nog veel meer eerste ervaringen met Mr. Keating te beleven – dat is één ding dat vaststaat.